آل عمران ٣٤

از الکتاب
کپی متن آیه
ذُرِّيَّةً بَعْضُهَا مِنْ‌ بَعْضٍ‌ وَ اللَّهُ‌ سَمِيعٌ‌ عَلِيمٌ‌

ترجمه

آنها فرزندان و (دودمانی) بودند که (از نظر پاکی و تقوا و فضیلت،) بعضی از بعض دیگر گرفته شده بودند؛ و خداوند، شنوا و داناست (و از کوششهای آنها در مسیر رسالت خود، آگاه می‌باشد).

ترتیل:
ترجمه:
آل عمران ٣٣ آیه ٣٤ آل عمران ٣٥
سوره : سوره آل عمران
نزول : ٢ هجرت
اطلاعات آماری
تعداد کلمات : ٨
تعداد حروف :

معنی کلمات و عبارات

«ذُرِّیَّةً»: نسل. دودمان. بدل (آلَ) است.


تفسیر

نکات آیه

روایات و احادیث

۱ - آدم، نوح، خاندان ابراهیم و خاندان عمران از نسل و نژادى واحد (انّ اللّه اصطفى ... ذریّة بعضها من بعض) برداشت فوق را روایت امام صادق (ع) تأیید مى کند که فرمود: الذین اصطفاهم اللّه، بعضهم من نسل بعض.[۱]

۲ - نقش وراثت در ساختار شخصیّت انسانها* (ذریّة بعضها من بعض)

۳ - پیامبران الهى، یاوران یکدیگر در رسیدن به هدف واحد* (ذریّة بعضها من بعض) مرحوم طبرسى، جمله «بعضها من بعض»، را به یارى کردن به یکدیگر، معنا کرده است.

۴ - خدا، «سمیع» (بسیار شنوا) و «علیم» (بسیار دانا) است. (و اللّه سمیع علیم)

۵ - شناسایى شایستگى انبیا و انتخاب آنان بر اساس شنوایى و آگاهى همه جانبه خداوند (انّ اللّه اصطفى ... و اللّه سمیع علیم)

۶ - آگاهى گسترده خداوند از عملکرد انسانها در برابر انبیا (اطیعوا اللّه و الرسول ... و اللّه سمیع علیم)

۷ - خداوند، ناظر و مراقب برگزیدگان خود در گفتار و کردار و نیّات است.* (انّ اللّه اصطفى ... و اللّه سمیع علیم)

۸ - پیامبر اکرم (ص) از ابراهیم (ع) و ابراهیم (ع) از پیامبر (ص) و دین و سنّت پیامبر (ص) همان دین و سنّت ابراهیم (ع) (ذریّة بعضها من بعض) رسول اللّه (ص): ... لأنّى من ابراهیم و ابراهیم منّى، دینه دینى و سنّته سنّتى و انا افضل منه، و فضلى من فضله و فضله من فضلى و تصدیق قولى قول ربى «ذریة بعضها من بعض».[۲]

موضوعات مرتبط

  • آدم: نسل آدم ۱
  • آل عمران: نسل آل عمران ۱
  • ابراهیم: دین ابراهیم و اسلام ۸ ; محمّد (ص) و ابراهیم ۸ ; نسل آل ابراهیم ۱
  • اسماء و صفات: سمیع ۴ ; علیم ۴
  • انبیا: اهداف انبیا ۳ ; گزینش انبیا ۵ ; نسل انبیا ۱ ; همبستگى انبیا ۳
  • برگزیدگان: ۷
  • خدا: علم خدا ۵، ۶ ; نظارت خدا ۷
  • شخصیّت: عوامل شکل گیرى شخصیّت ۲
  • عمل: ۶ محمّد (ص): ۸
  • نوح: نسل نوح ۱
  • وراثت: آثار وراثت ۲

منابع

  1. مجمع البیان، ج ۲، ص ۷۳۵.
  2. محاسن برقى، ج ۱، ص ۱۵۲ ، ح ۷۴ ; تفسیر عیاشى، ج ۱، ص ۱۶۹، ح ۳۳.